Parochienieuws

OPGEVEN VAN MISINTENTIES
Minstens 3 weken van tevoren als volgt opgeven: een briefje met de voornaam en naam voor wie de intentie bestemd is en de datum met €. 30,- (weekend en feestdagen) in envelop inleveren bij: mevrouw G. Schuren (Grotestraat 33) of bij Mw. M. Goossen (Gelreplein 30).


LITURGISCHE KALENDER
Zondag 10 maart: 4e zondag van de Vasten - Halfvasten
09.30u: M. Mis in Brachterbeek
11.00u: H. Mis in Maasbracht
14.00u: Doopsel van Aleksander Gorecki en Laura Gorecka
Zaterdag 16 maart: 5e zondag van de Vasten
19.15u: Dameskoor
Gest Jrd Leo Zillekens en Katrien Timmermans ~ Overleden ouders Schlicher-Luyben en de kinderen Adriaan en Carla en voor overleden ouders ter Horst-Heezen ~ Jrd Corrie Smeets-Verwijlen, Thieu Smeets (verjaardag) en overleden ouders Verwijlen en Smeets
Kerkdeurcollecte Vastenactie


HALFVASTEN
U hebt de laatste tijd wellicht beelden genoeg gezien van oorlogsgeweld en bombardementen in Oekraïne en Gaza. Ik kan me voorstellen dat u niet naar de kerk komt om nog meer oorlogsverhalen te horen. Toch begin ik dit stukje met iets uit de tweede Wereldoorlog. 10 juni 1944 was een zonnige zaterdag in Midden-Frankrijk. Het was een paar dagen voor de invasie van de geallieerde troepen in Normandië. Op die dag werd het dorpje Oradour-sur-Glane overvallen door de S.S.-eenheid "das Reich". De mannen van het dorp werden tegen een muur gezet en gefusilleerd. Vrouwen en kinderen werden naar de kerk gedreven en die werd in brand gestoken. Eén vrouw ontsnapte via een raam boven het altaar. Enkele jongens kwamen ongedeerd uit de brand. Sommige inwoners van Oradour waren die zaterdag boodschappen gaan doen op de markt van Limoges en toen ze met de tram terugkwamen was de ramp al voorbij. 642 mensen hadden op die dag het leven verloren.

De Fransen hebben Oradour enkele kilometers verder opnieuw opgebouwd. Het oude dorp is blijven liggen zoals het door de S.S. achtergelaten werd op die 10e juni. De huizen verbrand, de auto's nog op dezelfde plaats in de straten. De ijzeren ledikanten, naaimachines en al die spullen die niet wilden branden, staan nog in de huizen zonder daken. Het hele dorp is tot monument verklaard. Elk huis, elke steen en elk voorwerp lijkt ons te zeggen: zorg alstublieft dat zoiets nooit meer gebeurt! Het is een teken, een monument uit het verleden, maar meer nog: een vingerwijzing voor de toekomst.
In het evangelie van vandaag spreekt Jezus ook over een monument, dat vroeger was opgericht voor het joodse volk met het oog op de toekomst. Toen het volk onderweg was van Egypte naar het Beloofde Land, werden ze overvallen door giftige slangen. Het volk heeft dat toen ervaren als een straf voor hun ontrouw aan God, voor hun geklaag en gemor. Mozes kreeg toen de opdracht om een paal met een koperen slang eraan op te richten als een monument, een teken voor het volk. Wie daar in geloof naar opkeek, genas van de dodelijke slangenbeet. Het was een verwijzing naar de toekomst: nooit meer die ontrouw aan God!

Jezus spreekt over dit monument in de woestijn, maar Hij heeft het ook over een nieuw teken dat opgericht zal worden: Hij, de Mensenzoon, omhoog geheven aan een paal. Wij kennen de afloop van zijn leven en weten dat hiermee het teken van het kruis bedoeld is. Heel Europa is bezaaid met deze monumenten. Overal komen we het kruis tegen: op en in onze kerken, in onze huizen, bij wegkruisen.
Ook bij dit monument komen vragen op naar het waarom. Nog helderder springen die vragen naar voren, wanneer het teken van het kruis in ons eigen leven komt. Het kruis dat wij meedragen, ieder op zijn eigen manier. Niemand ontkomt eraan. Vragen te over. Waarom moet ik dat dragen? Waar heb ik het aan verdiend? Had het niet wat lichter kunnen zijn? Ik zie zoveel mensen die er dan toch maar gemakkelijk van af komen. Kan ik niet ruilen met één van hen?
Begrijpelijke vragen, maar tegelijk zinloze vragen, want je komt er niet verder mee. De enige zinvolle vraag is: "Wat doe ik met mijn kruis? Wat kan ik ervan leren? Hoe kom ik het te boven?" En vooral: "Hoe hou ik – ondanks alles – uitzicht op iets beters? Hoe kom ik met mijn kruis uiteindelijk toch bij Pasen uit?"

Ook bij dit monument moeten geen vragen gesteld worden over het verleden, maar over de toekomst. Wanneer we gaandeweg en al doende daar een beetje antwoord op vinden, gaan we ook begrijpen wat Jezus met zijn kruis en met zijn lijden heeft willen zeggen. En we zullen des te meer waarderen dat zijn weg naar Pasen langs Goede Vrijdag is gegaan. Daarom blijven we in geloof opkijken naar zijn kruis. Het is wel in de aarde geplant, maar het wijst naar boven. Zoals Hij door zijn Vader uit de dood werd opgewekt, zo zullen wij door Hem eeuwig leven krijgen.

Pastoor L. Creemers


GRATIS ABONNEMENT OP DE WEKELIJKSE DIGITALE NIEUWSBRIEF
Wenst u wekelijks de gratis digitale Nieuwsbrief van de Parochiefederatie te ontvangen, dan kunt u zich daarvoor aanmelden op dit mailadres: info@rafael-parochie.nl

Deel dit bericht: